“Déixate cativar polo seu rostro desgastado”
Queridos diocesanos:
Na festa da nosa Señora de Lourdes celebramos a XXXI Xornada Mundial do Enfermo, sentindo moi próximas as persoas enfermas e acompañándoas na situación concreta. Orienta a nosa reflexión o lema: “Non me rexeites agora na vellez, non me abandones” (Sal 71,9).
Os nosos maiores
Miramos aos nosos maiores de maneira especial. Con este sentir o papa Francisco chama á Igrexa para fixarse na parábola de Bo Samaritano. Habemos de coidar os nosos maiores e de maneira especial se se atopan enfermos xa estean na casa, nas residencias ou nos hospitais. Moitos deles engaden á enfermidade o peso dos anos. Habemos de deixarnos cativar polo seu rostro desgastado e sucado polas engurras nas que se perciben ecos de esperanza, evitando a “cultura do descarte” e camiñando con e xunto a eles como Deus “que é proximidade, compaixón e tenrura”, faino. A necesidade “do coidado e da compaixón” úrxenos a todos. Coidar aos nosos maiores máis que unha obrigación, lembrada no cuarto mandamento da Lei de Deus, é algo que debemos sentir como unha necesidade non só por caridade senón tamén por xustiza. É verdade que a enfermidade pode acompañarnos sendo nenos, mozos, adultos ou maiores. Percibimos esta realidade en nós ou nos demais na vida de cada día. “A enfermidade forma parte da nosa experiencia humana. Pero, se se vive no illamento e no abandono, se non vai acompañada do coidado e da compaixón, pode chegar a ser inhumana”[1]. No noso peregrinar humano necesitamos ser acompañados e acompañar se queremos chegar lonxe, tratando de que os demais non nos pasen desapercibidos na súa situación concreta. “A nosa cultura incúlcanos o medo para perder o tempo, pero o paradoxo é que a aceleración nos fai desperdiciar a vida… Viaxamos constantemente polo carril rápido, cargados de emocións, de adrenalina, de estímulos, e iso fai que non teñamos nunca o tempo e a tranquilidade que necesitamos para reflexionar e preguntarnos que é o realmente importante”[2].
“Coida de el” (Lc 10,35)
“Coida de el” (Lc 10,35) é a recomendación do samaritano ao posadero. Xesús lémbranolo tamén a cada un de nós, e ao final exhórtanos: “Anda e fai ti o mesmo”. Escribe o papa Francisco: “A Encíclica Fratelli tutti propón unha lectura actualizada da parábola do bo samaritano. Escollina como eixe, como punto de inflexión, para poder saír das sombras dun mundo pechado e pensar e xestar un mundo aberto (cf. n. 56). De feito, existe unha conexión profunda entre esta parábola de Xesús e as múltiples formas nas que se nega hoxe a fraternidade. En particular, o feito de que a persoa golpeada e desposuída sexa abandonada ao bordo do camiño, representa a condición na que se deixa a moitos dos nosos irmáns e irmás cando máis necesitados están de axuda. Non é fácil distinguir cales agresións contra a vida e a súa dignidade proceden de causas naturais e cales, en cambio, proveñen da inxustiza e a violencia. En realidade, o nivel das desigualdades e a prevalencia dos intereses duns poucos xa afectan a todas as contornas humanas, ata tal punto que resulta difícil considerar calquera experiencia como natural. Todo sufrimento ten lugar nunha cultura e no medio das súas contradicións”[3].
Axentes sanitarios e familias
Dicía o papa Bieito XVI, “Xesús, que está atento ao sufrimento humano, fainos pensar tamén en todos aqueles que axudan aos enfermos para levar a súa cruz, especialmente nos médicos, nos axentes sanitarios e en quen presta a asistencia relixiosa nos hospitais. Son reservas de amor, que levan serenidade e esperanza aos que sofren. Na encíclica Deus caritas est, expliquei que, neste valioso servizo, fai falta ante todo competencia profesional -que é unha primeira necesidade fundamental-, pero esta por si soa non basta. En efecto, trátase de seres humanos, que necesitan humanidade e atención cordial. Por iso, ditos axentes, ademais da preparación profesional, necesitan tamén e sobre todo unha formación do corazón: háselles de guiar cara ao encontro con Deus en Cristo que suscite neles o amor e abra o seu espírito ao outro”[4].
Non me esquezo e agradezo con afecto a tantas familias que nas súas casas atenden e coidan os maiores enfermos. Non esquezades que compartir a debilidade das persoas enfermas é tallar para si un corazón misericordioso. “A misericordia de Deus non é unha idea abstracta, senón unha realidade concreta coa cal El revela o seu amor, que é como o dun pai ou unha nai que se conmoven no máis profundo das súas entrañas polo seu propio fillo. Vale dicir que se trata realmente dun amor “visceral”. Provén en grao sumo íntimo como un sentimento profundo, natural, feito de tenrura e compaixón, de indulxencia e de perdón”[5].
Santa María, “Saúde dos enfermos, volve a nós eses os teus ollos misericordiosos”! Queridos enfermos e enfermas, téñovos moi presentes na miña oración e encoméndome á vosa. Saúdavos con todo afecto e bendí no Señor,
+ Julián Barrio Barrio,
Arcebispo de Santiago de Compostela.
