Español
Galego
Esta tarde, un grupo de 20 persoas da Arquidiocese de Santiago chegou a Madrid co obxectivo de participar no Congreso de Vocacións. Entre os participantes atópanse representantes da Delegación de Familia, a Delegación de Laicado, e a Delegación de Vocacións, ademais de seminaristas (dous deles diáconos), membros de diferentes Movementos, Relixiosos de vida activa e un de vida contemplativa, así como mocidade da Pastoral Xuvenil. Mañá, o grupo verase reforzado coa chegada de dúas consagradas adicionais. Tras recoller as acreditacións, os participantes dirixíronse ás bancadas do Madrid Area para asistir ao acto inaugural do Congreso.
A gran “gran festa” da Igrexa en España, o Congreso de Vocacións «Para quen son?», inaugurouse hoxe, venres 7 de febreiro, onde se dan cita máis de 3.000 persoas nas súas distintas realidades: diocese, vida consagrada e movementos, no pavillón «Madrid-Area», nun ambiente festivo e esperanzador. O Congreso, con relatorios por itinerarios e traballo en grupos, que inclúen obradoiros, experiencias e testemuños, desenvolverase ata o domingo 9 de febreiro. Este encontro concluirá coa eucaristía de envío, á 12.00h, presidida polo presidente da CEE, Mons. Luis Argüello. Mons. Luis Argüello.
Ás 16.00 h. comeza a acollida de participantes, que chegaban das 70 dioceses españolas coa alegría de ser peregrinos, de compartir, de vivir desde o comezo, persoal e comunitariamente, os retos que expón este Congreso: que sexa un encontro que axude a recoñecer que o Señor segue chamando á vida, á fe e á misión.
Entre saúdos e encontros, comezan a percorrer os distintos espazos, onde atopan, próximo ao escenario, un oratorio, co sagrario para a adoración ao Santísimo, que permanecerá aberto durante todo o tempo de celebración do Congreso. Nesta capela destaca a imaxe da Virxe da vocación esculpida en madeira.
A talla mariana vén de Valencia, doutras inundacións, e curiosamente, foi bendicida por san Xoán Paulo II na súa viaxe apostólica a España en 1982, cando percorreu varias cidades españolas, entre elas Valencia. Desde o Congreso séguese orando polos damnificados da DINA, que arrasou varias rexións de España desde o mes de outubro.
A inauguración do Congreso, ás 18.00 h., comeza con música, co himno do Congreso de Vocacións, «Para quen son eu», composto e cantado por Hakuna, nunha acto amenizado polos xornalistas Mª Angeles Fernández e Fran Otero, que convidan a unha pequena dinámica con algunhas frases do himno do congreso, que interpelan o público: “O que todo o mundo ansía” — Que ansía o teu corazón? ; “Para quen son? – Que fago aquí?”, Que fas aquí? e a frase “A túa mirada dá sentido á nosa vida” , coa pregunta Como me mira Xesús? Os congresistas escriben as súas respostas nuns folios que alzan coas mans. A música e as cancións acompañarán tamén as distintas partes e reflexións do Congreso.
Seguidamente, comeza un momento de oración guiado por un grupo da arquidiocese de Valencia. «Somos unha Asemblea dos chamados. Preparámonos. a cuestión vocacional é un gran reto para a nosa Igrexa, que abre unha resposta desde o discernimento e o acompañamento que ofrece a Igrexa. O Señor séguenos chamando á vida. A vida cristiá é vocación. Toda vida é vocación. Vívese como unha chamada e ofrécese como unha misión particular», reflexionan.
«Queremos que este Congreso chegue a persoas crentes e non crentes – continúan-, para que todos atopemos o noso camiño na vida». Escóitase o Evanxeo de san Marcos. Todos xuntos rezan a oración do Congreso: «respondémoste co noso si. Somos unha Asemblea de chamados (…)
Saúdos iniciais de benvida
Os saúdos iniciais a cargo do arcebispo de Madrid, cardeal José Cobo; o arcebispo de Braga, Mons. José Manuel García Cordeiro, Responsable de Vocacións e Mocidade no Consello de Conferencias Episcopais de Europa(CCEE); e o nuncio apostólico en España, Mons. Bernardito Auza, quen con gozo le a mensaxe que o papa Francisco envía aos participantes deste Congreso. Para finalizar, o presidente da CEE, Mons. Luis Argüello, dá a benvida tamén a todos os congregados.
O cardeal Cobo acolle co seu saúdo a todos os participantes en Madrid, cunhas palabras e un desexo compartido: que nos escoitemos uns a outros durante estes días. Afirma que «o mellor que a alguén lle pode ocorrer na vida é poder conducir a súa liberdade ao seu horizonte máis amplo e iso só se fai se é capaz de formular ás preguntas fundamentais. Nada é tan obvio que non mereza ser interrogado. O noso tempo presenta unha greta perigosa e é a falta de preguntas».
«Dedicamos -continúa o arcebispo de Madrid- moito esforzo á nosa personalidade en- liña, pero a falta de preguntas fainos voar moi baixo. Navegamos na incerteza e dános moito medo o futuro. Ante unha pandemia como a que tivemos esquecemos as preguntas e non facemos nada ante o medo».
Por iso, explica que se «non nos deixamos sorprender polo Deus que nos chama polo noso nome, seremos seres desehumanizados. Pero se cultivamos a capacidade do asombro seremos capaces de ver a Deus. «Espertade é a chamada. Espertade da dormideira para poder facer no corazón as preguntas fundamentais. Para percibirnos creados e amados desde sempre. A revelación é así. a historia dun coloquio amoroso entre Deus e o home. Debemos apostar pola cultura do encontro: que incorpora o outro e os outros. A revelación é a que dá sentido á nosa vida. Hai que sentar a escoitar e estar xuntos».
O cardeal Cobo indica que o divorcio da fe no día a día é unha greta e limita a nosa capacidade de vivir a fe en todos os aspectos da vida. O reto que nos propón é: integrar a fe na vida cotiá e así pode cumprir cada persoa a súa misión no mundo. El non nos propuxo só un ideal, El encárnase. Propúxonos un encontro con El , veu ao noso lado. «Mestre, onde vives? esta é a pregunta. Vide e veredes».
Tamén destacou que «a nosa vida ten futuro, a nosa vida ten sentido porque depende da mirada de Deus. Somos convocados, Deus chama na Asemblea que é a Igrexa. Por iso, «estar xuntos dános ás, para vivir máis arraigados, facendo uso da nosa liberdade. Fainos camiñar e aprender xuntos. Deus sácanos das nosas ideas que polarizan a convivencia, que non acepta os outros. Todas as vocacións deben ser acompañadas. A vocación é unha chamada, a chamada do mestre para seguilo. Vivimos un momento de graza para a Igrexa. O Espírito santo empúxanos a descubrirnos como Pobo de Deus. Todos somos discípulos de Cristo en misión. Vocación única que nos iguala a todos. Na comunidade todos nos sentiremos valorados. Poñámonos en camiño e preguntémonos «Para quen son».
A continuación, toma a palabra o Responsable de Vocacións e Mocidade no Consello de Conferencias Episcopais de Europa(CCEE), Mons. José Manuel García Cordeiro, quen asegura no seu saúdo que «todos estamos chamados – todos somos unha asemblea de chamados á misión. De feito, a Igrexa ou é misioneira ou non existe. Saír, evanxelizar e discipular son verbos activos para unha Igrexa en misión peregrina de esperanza».
Mons. García Cordeiro dá «Si» á vocación misioneira, sinodal e de comuñón que ten a Igrexa: «Si, soñamos cunha Igrexa en actitude permanente de oración, formación, renovación e misión; unha Igrexa cada vez máis atenta a todas as persoas e aos signos dos tempos. Si, soñamos cunha Igrexa que sinta, viva, comparta e esfórcese por axudar a resolver os innumerables problemas que afectan ás familias. Si, soñamos cunha Igrexa que se converta en compañeira de viaxe das mocidade, atenta aos seus soños, desexos e dificultades, sabendo que a mocidade vén á Igrexa non para divertirse, senón para alimentarse desde dentro».
Ante todo iso, subliña o arcebispo, que máis que saber responder á pregunta fundamental: Quen son eu? «debemos responder coa nosa vida: Para quen son eu? Para que serve a vida, senón para dar? Que podo facer pola Igrexa?»..
Mensaxe do papa Francisco ao Congreso
Pola súa banda, o nuncio apostólico en España, Mons. Bernardito C. Auza, mostra a súa alegría pola organización deste Congreso vocacional e dá lectura á Mensaxe coa que o papa Francisco, que quere unirse á celebración deste Congreso de Vocacións “agradecendo a todos os que traballan polas vocacións nas amadas terras de España”. O Santo Padre pon como exemplo a situación que se viviu coa DINA “unha situación que nos interpela profundamente, e que deixa ao vivo a idea de «para quen son».
