Español
Galego
Esta Igrexa compostelá acolle con gratitude e alégrase ao ser ordenado Bispo o noso irmán Francisco José, segundo a tradición apostólica, mediante a oración e a imposición das mans como signo de protección e de propiedade de Deus que lle di: “Chameiche polo teu nome, o teu es meu”. O meu filial agradecemento ao papa Francisco e a miña felicitación a ti, aos teus familiares e á diocese que peregrina en Ourense.
O meu saúdo cordial ás autoridades que nos acompañan. O meu fraternal saúdo ao Sr. Cardeal, ao Sr. Nuncio Apostólico, aos Sres. Arcebispos e Bispos, ao Administrador diocesano de Mondoñedo-Ferrol, aos membros do Cabildo, aos sacerdotes, membros de vida consagrada, diáconos, seminaristas e fieis diocesanos de Santiago, e da diocese de Ourense á que manifesto a miña gratitude, e aos radioyentes e televidentes.
O profeta Isaías di que o enviado do Señor trae a liberación e a curación proclamando en toda circunstancia a obra liberadora da graza que concierne a todo home necesitado de perdón e sen capacidade de curarse a se mesmo. Esta é a misión, no medio das tensións culturais, sociais, políticas e relixiosas que angustian tamén aos homes dos nosos días. O sucesor dos apóstolos, máis aló das preocupacións e dificultades inherentes ao fiel traballo cotián na viña do Señor, ha de infundir esperanza en quen, cegados por oasis utópicos no medio da banalidade e desconcerto, e aflixidos polas múltiples formas de pobreza, “contemplan á Igrexa como monte das Bienaventuranzas”, prestando atención aos que non pertencen ao único rabaño de Cristo, porque eles tamén nos foron confiados no Señor.
“Tede coidado de vós e de todo o rabaño sobre o que o Espírito Santo púxovos como gardiáns, para pastorear a Igrexa de Deus” ( Hch 20, 28), di san Pablo. O, que vive da esplendente graza de Deus, atópase constantemente ao bordo a ruína, ao manifestarse na súa existencia a vida e a morte de Jesús e ao ser consciente de que a obra de Jesús alcanza o seu punto culminante na Cruz. É a medida Pascual do home evangelizado e evanxelizador. Pero na debilidade sente forte, sabendo que a comunidade eclesial é propiedade de Cristo adquirida co seu sangue e amada infinitamente, e que o Espírito Santo dá vida á Igrexa e co seu poder sostén a nosa debilidade. Por iso, fíase de Deus e da súa palabra de graza “que ten poder para construírnos e facernos partícipes da herdanza con todos os santificados” ( Hech 20, 32).
O Episcopado non é unha honra, é unha chamada para servir en vixilancia e fidelidade, sen cálculos nin condescendencias cun mesmo. “Un servizo que non se mide polos criterios mundanos do inmediato, o material e vistoso, senón porque fai presente o amor de Deus a todos os homes e dá testemuño del, mesmo cos xestos máis sinxelos”[1]. Isto forma parte da identidade do bispo. A lóxica do Evanxeo é a da gratuidade, camiño elixido por Cristo para saír ao encontro na Igrexa misioneira: A presenza do Señor #ante os Once, reunidos en comunidade, failles conscientes da misión que como Iglesia encoméndalles: “Ide ao mundo enteiro e predicade o Evanxeo a toda a creación”, e reunir a todos os pobos baixo un só pastor, para santificarlos e conducilos á salvación.
O encontro dos Once co Señor Resucitado fai que as súas vidas e persoas vaian converténdose en Evanxeos viventes, destinados a transparentar o misterio persoal de Cristo: “É xusto #ante Deus que vos obedezamos a vós máis que a El? Xulgádeo vós. Pola nosa banda non podemos menos de contar o que vimos e oído”. “Non se pode estar ao servizo dos homes sen ser antes servo de Deus. E non se pode ser servo de Deus se antes non se é home de Deus”. Só así, pódese vigorizar a vida relixiosa asumindo os sufrimentos apostólicos pola difusión do Evanxeo, confiando na acción interior do Espírito e estando sempre próximo a todos[2]. O cáliz do Señor convértese sempre en cáliz de bendición (cf. Is 51, 17-22). A herdanza do Bispo ha de ser a santidade. Neste ano Xubilar a chegada do Bispo Auxiliar é tamén ocasión para reflexionar sobre o sentido da nosa peregrinación no camiño da conversión e sobre o reforzamento da eclesialidad na nosa Diocese. Divos sempre nos ofrece a súa graza para afrontar calquera reto.
Toda iniciativa episcopal servirá á verdadeira renovación dá Igrexa en tanto contribúa a mostrar ou fascinante esplendor dá auténtica luz que é Cristo mesmo. A proposta evanxelizadora ha de facerse sempre dende ou corazón do Evanxeo, proclamando que Deus ámanos infinitamente en Xesús Cristo e fai posible a nosa plenitude, abrindo ou noso corazón aos outros. Tendo como referente ou exemplo dous santos pastores, habemos de transmitir a fe “ non con palabras sabias para non desvirtuar a cruz de Cristo”, nin por consenso humano, senón como unha revelación divina, para uns mensaxe de salvación, para outros pedra de tropezo e escándalo. Pero a verdade cristiá é atraente e persuasiva precisamente porque responde á necesidade profunda dá existencia humana. Como “administradores dous misterios de Deus” (1 Cor 4, 1 s), a nosa inquietude é conducir aos homes cara a Xesús Cristo quen máis alá dá estratexia, pídenos a prudencia que significa buscar e actuar conforme á verdade e que esixe a razón humilde, disciplinada e vixiante, que non se deixa levar por prexuízos. Quen non serve á verdade, non serve á unidade.
Querido irmán Francisco José, ves a unha comunidade diocesana en que sentirás a necesidade de querela porque te sentirás fondamente querido por ela. Todos che desexamos un ministerio episcopal longo e cheo de froitos. Deus preocúpase por ti, mira pola forza da túa vocación e da túa misión. Na comuñón co Papa Francisco recibe gozoso o don do ministerio episcopal. Encomendámosche á intercesión do Apóstolo Santiago, de San Xosé e da Virxe Santa María. Vivamos a nosa existencia menos expostos aos medos, pois somos discípulos de Cristo quen venceu ou mundo e coa sabedoría e a prudencia do bispo guía ao pobo de Deus na peregrinación terrea cara a felicidade eterna. Amén.
[1] BENEDICTO XVI, Homilía en la plaza del Obradoiro, 6 de noviembre de 2010.
[2]Cf. JUAN PABLO II, Exhortación apostólica postsinodal “Pastores gregis”, 11.
